Het werd een eerste dag met de nodige hindernissen, maar uiteindelijk wisten we die allemaal te nemen. De oorzaak van de problemen lag geheel buiten onszelf, maar dat is ook maar een schrale troost. Het begon eigenlijk al vrijdag toen het inchecken bij KLM/Delta stukliep op een wat vage melding. Dat we maar ter plaatse moesten inchecken en of we ons visum wel geregeld hadden. Dat laatste hadden we, dus we zouden het op Schiphol wel zien. Vervolgens deed de NS pogingen om ons reisschema in de war te gooien wat uitgerekend dit weekend werd er groot onderhoud gepleegd aan het spoor rond Schiphol. Voor mijzelf betekende het uiteindelijk niets. Ik had de bus van 7.48 in Wassenaar en de trein van 8.19 in Leiden. Gerbrand moest vanaf Amsterdam Arena met een bus naar het vliegveld maar ook dat verliep op schema. Robert had de Fyra als alternatief en dat bleek iets minder succesvol. Op deze korte verbinding tussen Rotterdam en Schiphol reed de trein langzaam om vervolgens vlak voor Schiphol een tijdje te blijven staan zonder toelichting (de omroepinstallatie bleek defect). Maar goed, om 9 uur meldden we ons bij de KLM/Delta balie waar de oorzaak bleek voor het niet kunnen inchecken: Robert's verse ESTA-aanvraag (=visum) was ergens 'blijven hangen'. Dat was zo geregeld en we konden mee. Na de primeur van de elektronische paspoortcontrole was er nog even tijd voor Starbucks. Robert vond de poging om koffie en appeltaart te combineren in een Apple Crumble Latte niet supergeslaagd, maar het was te 'tempting' om te laten lopen.
Op schema vertrokken we iets na 11 uur voor een vlucht van 9.15 uur naar Atlanta. Robert moest nog wat slaap inhalen van zijn korte nacht (na het trouwfeest van collega Geurt) en als-ie niet sliep speelde hij games op de persoonlijke TV/computer. Daarop ook volop keus uit films. Helaas niet Into the Wild, maar ik heb me erg vermaakt met The Intouchables. Tussendoor heb ik mijn kennis van de Amerikaanse geschiedenis weer wat bijgespijkerd met het nieuwe boek van Geert Mak "Reizen zonder John", waarin hij 50 jaar later de reis van de schrijver John Steinbeck overdoet en vertelt over het land en zijn fascinerende geschiedenis en een beeld geeft van het heden.
De forse buien langs de Amerikaanse oostkust zorgen voor flink wat turbulentie, maar rond 18:30 lokale tijd landden we op het gigantische vliegveld van Atlanta. Het oogt en voelt er flink benauwd en regenachtig, maar we hebben geen tijd om buiten te komen, want de connectie naar Salt Lake City is naar Amerikaanse begrippen krap. Een kleine 2 uur, maar die hadden we absoluut nodig, want - zoals wel vaker - stond er een enorme rij bij de immigratie. Zo te zien was er net een vlucht uit Japan geland want de Japanse tolk werd overal gevraagd. We zagen onze verbinding al de mist in gaan, maar plotseling ging het toch weer een stuk sneller en kregen we weer hoop. Een typisch Amerikaans tafereel tussendoor: Amerikaanse militairen terug van uitzending werden luid bejubeld door hun wachtende landgenoten.
De koffer lag uiteraard al op de band en na de douane konden we die weer inleveren. Moed zakte weer wat in de schoenen bij het zien van de volgende lange rij voor alweer een scan, maar zonder diezelfde schoenen waren we toch weer redelijk vlot door het poortje heen. We hadden nog een half uur voor de volgende vlucht toen we in de onbemande trein van terminal E naar terminal A reden. Volgende uitdaging was een boardingpas bemachtigen, want om ook onduidelijke reden kregen ze die op Schiphol niet uitgeprint. Laten we nu net de minst ervaren Delta medewerkster vragen ... na wat gepuzzel plopten er ineens boardingpassen uit haar printer ... twee stuks! Hmm, die derde (mijne) bleek weer een categorie ingewikkelder te zijn. Inderdaad, vandaag ging qua tickets/administratie zo'n beetje alles moeilijk. Ik kreeg een soort voorlopige pas, waar wel een stoelnummer opstond maar de echte boardingpas zou ik bij de gate krijgen. Daar waren ze allang aan het boarden en na het nodige geworstel kreeg de medewerker er eindelijk een boardingpas uit. Wij ploften op de achterste rij neer en prompt werd de deur gesloten en konden we vertrekken ... vraag niet hoe maar gehaald!
Tweede vlucht duurde 3,5 uur en tegen 19 uur lokale tijd (+8 uur tov Nederland) stonden we op het vliegveld van Salt Lake City. Voordeel van zo'n overstap is wel dat je de immigratie en customs al gehad hebt en zo met je koffer weg kunt wandelen. Dat ging allemaal supersnel en voor we het wisten hadden we onze huurauto bij Alamo, een enorme bak, Chevrolet Suburban. Holiday Inn Express Airport was ook zo gevonden. Het was een prachtige zwoele zomeravond en de zon ging het onder toen we richting stad reden. Na wat oponthoud door een kermis parkeerden we downtown en ploften op een terras van een Mexicaan voor een kleine hap om het flauwe gevoel weg te werken. Rondje door The Gateway gewandeld, een fraai modern shoppingcentrum en toen terug naar hotel. We reden even zo'n beetje de donkere woestijn in, maar vonden vrij rap de goede weg. 22.00 uur in hotel, bijna 24 uur nadat onze wekker ging, dus hoogste bedtijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten