Dag 8: De prairies van Wyoming

Omdat onze hotelkamer geen buitenlicht opving werden we pas om 7.45 wakker. Tijdens aankleden en ontbijt nog even live wielrennen gekeken op de laptop (lang leve Sporza). Auto volgetankt en tegen half 10 verlieten we het nog altijd niet bruisende Sheridan. De eerste uren reden we over de Interstate 90 wat lekker doorrijden was. Het landschap bestond vooral uit gele heuvels en in de verte hogere bergen. De combinatie van grond, grassen, struiken en de droogte maakt dat alles een gele aanblik krijgt. Hier en daar een besproeide akker waar wel groen gewas groeide. Hier zagen we complete kuddes pronghorn antilopen ... daarvoor hoef je dus ook niet naar een nationaal park. Omdat het windstil was bleef de rook van een nabije bosbrand over het land hangen. Opvallend ook dat bij elke op- en afrit een bord staat dat erop wijst dat in geval van knipperende lichten de weg afgesloten is. Ons is niet helemaal duidelijk welk natuurgeweld (nemen wij aan) hiervoor verantwoordelijk zou kunnen zijn dat ze dit zo organiseren. Hier en daar een afslag met boeiende namen als Dead Horse Creed Road of Crazy Woman Creek Road ... en die onverharde wegen leken helemaal naar 'nowhere' te gaan in dit desolate landschap. 

Wyoming is een van de dunst bevolkte staten van de VS en dat was vandaag absoluut te zien. Kilometers lange treinen met zo te zien steenkool trekken traag door het landschap. Op een bepaald punt lijkt het alsof ze de heuvels aan het afgraven zijn, op zoek naar bepaalde stenen, mineralen en/of olie. In de minder begaanbare gebieden is het vooral vee dat zijn kostje bijeen moet zoeken in de prairie. Veel meer dan wanneer je in Nederland rondrijdt ben je je hier bewust van hoe deze mensen (over)leven in deze overweldigende natuur. In iets meer dan 150 jaar hebben de emigranten dit land ontgonnen en ontwikkeld tot wat het nu is. De belevingswereld van deze mensen is een heel andere dan de onze. Hun dagelijkse zorgen heel andere dan de onze. Een fascinerend proces om van nabij te volgen. Overigens hangen (bijna) alle Amerikaanse vlaggen nog steeds halfstok. Om onduidelijke reden was ons abonnement op de satellietradio verlopen (geen idee of de autoverhuurder dat moet regelen of wijzelf), maar we zijn dus vooral aangewezen op de FM. Gelukkig zitten we nu wel altijd binnen het bereik van een zender. Enige nadeel van commerciele radio zijn de reclames die nogal eens over eten, eten en nog eens eten gaan. Op je nuchtere maag met pizza's om je oren gesmeten te worden is niet echt ons ding. 

Een lekkere bak koffie daarentegen wel en uitgerekend een week nadat we vertrokken zijn van huis treffen we onze eerste Starbucks in Gillette. Robert viert dat heuglijke feit door na zijn doppio ook de nieuwe Salted(!) Caramal Mocha te nemen. Die was niet voor herhaling vatbaar begreep ik. De temperatuur ging alweer richting 30 graden toen we de snelweg verlieten om naar Devil's Tower te gaan. Bij de afslag troffen we nog een typisch Wyomings tafereel aan. Op een rodeo terrein waren mannen en vrouwen te paard met lasso's bezig jonge koeien te vangen. Een allervriendelijkste oma (ook te paard) heette ons welkom en gaf uitleg over deze favoriete hobby van de bevolking. Dit heette team roping waarin een duo zo snel mogelijk met lasso de koe moet vangen bij horens en achterpoten. Ze vertelde dat het vandaag een rustige wedstrijd was omdat er in Rapid City een enorm groot toernooi was waar er nogal wat naartoe waren. Daar kon je een pickup truck winnen. Een sport waar de Partij voor de Dieren absoluut niet blij mee zou zijn, maar toch boeiend om een stukje van de locale cultuur mee te pikken.

Devil's Tower National Monument is een klein park gebouwd om de prominent en bijna loodrechte steenkolom waarvan over het ontstaan verschillende theorieen de ronde doen. Voor Indianen was en is het nog steeds een plaats met religieuze betekenis. Ook voor bergbeklimmers, want er waren er nogal wat bezig om de ogenschijnlijk onmogelijk te nemen muur te beklimmen. Wij hielden het bij de 2 km wandelroute rondom de berg. Deze is overigens ook bekend als decor voor de film Close Encounters of the Third Kind.

Was het gisteren de dag van de fluithaas, vandaag werd de show gestolen door de prairiehond die op een veld in Devil's Tower park in grote getale aanwezig was. Deze heeft veel weg van de marmot maar moest vooral niet te dicht benaderd worden vanwege de kans op beten en vreselijke ziektes. Ook werd aangeraden om geen hand in hun holen te steken omdat je dan kans maakt kennis te maken met een ratelslang of een zwarte weduwe ...

Iets voor 5 uur verlieten we Wyoming en reden we South Dakota binnen. Niet dat het landschap dramatisch veranderde, maar het zag er (rond de snelweg) wel iets drukker bewoond uit. Sturgis is blijkbaar wereldbekend bij de motorrijders vanwege een jaarlijks evenement. Ons einddoel vandaag was echter Rapid City dat we als uitvalsbasis wilden gebruiken voor een aantal parken en attrakties de komende dagen. Met Hotwire hebben we voor een leuke prijs een Howard Johnson hotel geboekt. Dat is een prima hotel met de grootste bedden tot nu toe en verder alles erop en eraan.

Voor het eten heb ik nog even mijn eerste hardloopkilometers gemaakt. Een half uurtje door een park langs een riviertje in de stad. Lekker warm nog, mooi verlicht fietspad met eromheen allerlei - zo te zien publiek toegankelijke - sportfaciliteiten inclusief een kleine golfbaan. Lekker en gezellig gegeten bij de Firehouse Brewing Company in het verrassend levendige centrum. Er waren diverse optredens geweest en dat werd afgesloten met live muziek op een plein. Maar niet echt gezellige country voor de hele familie maar keiharde rock ... toch wat alternatiever stadje dan we op het eerste gezicht dachten.