Vandaag reden we de eerste van twee 'overgangsetappes' richting South Dakota over de alternatieve route 14, zo'n 250 km in totaal. Maar niet nadat we een rondje gewandeld hadden door het centrum van Cody. Dit stadje is gesticht door William Frederick Cody, beter bekend als Buffalo Bill. Hij was een invloedrijke persoon in Wyoming. Had allerlei banen gehad, werd later bekend van zijn Wild West shows (die zelfs door Europa getoerd hebben!), maar was ook ondernemer. Zo was hij met een paar anderen dus de stichter van Cody. Het centrum doet nog in meerdere opzichten aan die tijd denken met de onmiskenbare shops waar gangbare en minder gangbare artikelen aan de man gebracht worden. Cody is vanwege de rodeo's en Yellowstone park in trek bij toeristen, dus een vrij levende gemeente.
Dat werd anders toen we Cody verlieten. Het bleef eerst nog wel levendig, maar dan vooral het boerenleven, want uitgestrekte groene akkers links en rechts van de weg. Hier werd volop geoogst en die oogst werd per trein afgevoerd. Een paar dorpen verder werd het al wat minder florissant qua behuizing. We zagen onze hoop een lekkere espresso of latte dan ook vervliegen in Lovell waar we in de lokale eettent met enige moeite een sloot Amerikaanse koffie konden krijgen.
Even later nam het landschap andere vormen aan. Heuvels van zand, stenen, door de droogte geel geworden grassoorten en sagebrush. Dat is een lage dorre struik die wel wat wegheeft van lavendel, maar niet zulke riekende bloemen voortbrengt. Onze vertaalpogingen voor sagebrush zijn niet verder gekomen dan alsem, als u dat wat zegt. De Big Horn Mountains doemden op en de weg ging fors omhoog. We klommen met kilometerslang 10% meer dan 1000 meter naar bijna 3000 meter! Het verre uitzicht ging enigszins verloren doordat het niet erg helder was vandaag. De temperatuur boven was lekker met een aardige bries, later zou het beneden met 30 graden wat drukkend warm aanvoelen.
Boven op de top wachtte ons nog een kleine toeristische trekpleister: Medicine Wheel National Historic Landmark. Na een ruime mijl lopen over de bergkam, kwamen bij deze heilige plaats die de Indianen meer dan 1000 jaar voor onze jaartelling gebouwd hebben. Stenen in de vorm van een wiel vormden een offerplaats die tot op de dag van vandaag nog gebruikt wordt. Kleurrijke doeken en zakjes (met onbekende inhoud) hingen eromheen.
Op onze wandeling daarheen troffen we nog een diertje aan dat we nooit eerder hadden gespot: te groot voor een muis en te klein voor een marmot. Navraag bij de Ranger leerde dat het een pika was ... met enige moeite en google vertaald als fluithaas! Met alsem en fluithaas is onze vocabulaire vandaag toch flink aangevuld.
Na een stukje afdalen vonden we weer het eerste teken van leven na Lovell in de vorm van Bear Lodge waar we een wat late lunch gebruikten. Na verder dalen werd het asfalt rood en de velden weer wat groener. Rijen bomen verraden in dit verder kale landschap waar de riviertjes stromen. Het was iets na 4 uur - vroeg voor onze begrippen - toen we Sheridan binnen reden. We vonden een kamer bij het Best Western aan Main Street.
Downtown Sheridan was aangekondigd als Historic District en dan gaat er meestal al een waarschuwingslampje branden. Menigmaal wordt die term gebruikt om een wat in verval geraakt dorpscentrum nog een beetje op te krikken en meestal tevergeefs. Zo ook hier, want erg veel was er niet te beleven. De winkels die nog in tact waren, waren om 17 uur meestal al gesloten. En wat ze verkochten was ook moeilijk als gangbaar te bestempelen. Mode waarvoor je oma zich nog zou schamen zeg maar. Of geheel verschoten boeken en LP-hoezen in de etalage, dat werk. Met veel bronzen beelden op straat probeerden ze het nog wat op te fleuren, maar toeristen troffen we daar niet aan. Wel interessant overigens, Geert Mak zou er een hoofdstuk over kunnen schrijven. Maar om deze week uit te roepen tot National Suicide Prevention Week is wel weer wat overdreven.
Ook hier claimen ze Buffalo Bill ... die woonde hier ook soms als hij zijn shows gaf enzovoort. Maar zoals met meer stadjes is het commerciele gebeuren verplaatst naar de buitenkant met de komst van de grote winkelketens en wordt het historic district heel snel historic. We vonden aan Main Street toch nog een drukbezocht restaurant waar de lokale bevolking vrij massaal en luidruchtig zat te schransen terwijl op meerdere TV's de belangrijkste sporten passeren. Ik denk dat wij de enige toeristen hier waren. We vielen sowieso al op omdat we geen pet of hoed droegen.
Morgen een langere rit - grotendeels over de snelweg - naar Rapid City, South Dakota met als meest bijzondere attractie Devil's Hill. Met Hotwire hebben we een Howard Johnson Inn geboekt voor een prijs die een stuk lager is dan wat we de afgelopen dagen betaalden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten