Dag 9: De Badlands

Vandaag hebben vanuit Rapid City een rondje door de Badlands gemaakt. Dat is sinds 1978 een Nationaal Park en beslaat een flink gebied zo'n 100 km naar het oosten. Het noordelijkste deel van de Badlands is toegankelijk gemaakt. Plan was om heen de langzamere toeristische route te nemen, te mikken op de zon in de late middag en terug in het schemer de snelweg.

Gezellig hostel he?

Nadat we eerst nog even het WK Ploegentijdrit gekeken hadden op Sporza stortten we ons op het ontbijtbuffet. Ok, klein minpuntje voor HoJo hotel is dat daar geen bacon is, maar verder prima voor ons. Na het verlaten van Rapid City werd het al snel rustiger naarmate het landschap ruiger werd. Vlak voor de eerste keer betreden van het park troffen we wat ooit dorpje Scenic was en nu een spookdorp was geworden. Een vrouw probeerde nog wat rommel aan de man te brengen, een man was takken aan het zagen, verder een desolate aanblik. De Lakota indianen (die samen met de Nakota en de Dakota bij ons Sioux genoemd worden, kunt u het nog volgen?) slagen er niet helemaal in om de omgeving van het park commercieel uit te nutten.
Na een klein stukje door het park volgde dorpje Interior dat net iets meer leven kende. Een kerk, een school, een gevangenisje(!) en een grocery store waar we wat water en repen insloegen. Benieuwd of dit dorpje over 20 jaar nog zal bestaan.

In het oostelijkste deel van Badlands NP was een bezoekerscentrum met de onvermijdelijke giftshop. In dit deel van het park liggen ook de meeste trails. Via korte en langere wandelingen kon je in en tussen de erosiebergen komen. Notch Trail was wel een leuke uitdaging met een houten ladder van 12 meter en nog wat klim en klauterwerk over een smalle richel. Frappant was dat we andermaal een Nederlands stel tegenkwamen die we een paar dagen terug in en bij Yellowstone ook al hadden gezien.

'Door Trail' gaf toegang tot een meer roodgekleurd landschap. Verschillend gesteente of soms gewoon gedroogde modder die door weer en wind erodeert tot de bergen en dalen en voor de eerste pioniers als 'Bad Land' werd bestempeld. De temperatuur had vandaag een stapje terug gedaan maar met 23 graden nog altijd prima te doen. De harde wind was wel wat hinderlijk, maar blies in de middag de wat hardnekkige wolkjes voor de zon weg zodat we de gehoopte kleuren op de foto konden zetten.
Na een kleine lunch bij de lodge was het alweer 3 uur toen we de Loop Road door het park verder namen. Deze weg leidde langs diverse uitkijkpunten waar je de bergen, dalen en omgeving prachtig kon bekijken. Tot nu toe hadden we weinig dieren gespot. Een deer op een trail en wat grote vogels in de lucht. Niet de ratelslang waarvoor steeds gewaarschuwd werd. Kan ook zijn dat die waarschuwing er vooral is om mensen op de paden te houden.


Maar op de Loop Road ineens volop wild. Drie mouflons (Bighorn sheep) liepen links te grazen, rechts een kudde White tale deer in het veld en overal weer de prairiehonden die over de velden zwermen. Ook kuddes bizons en een paar coyotes gespot en een soort patrijsachtige vogel. Na een stuk dirt road verlieten we het park tegen 6 uur.


Bij het plaatsje Wall konden we de snelweg weer op, maar niet nadat we dit wereldberoemde dorp bezocht hadden. Hier ligt namelijk de bakermat van Wall Drug en Wall Mart, een megagroot concern in de VS dat ooit begonnen is als een slechtlopende drogisterij in dit dorpje met een paar honderd zielen. Mevrouw Hustead, die met haar man de drogisterij runde, kwam op het simpele idee om klanten gratis ijswater aan te bieden bij de koffie die 5 cent kostte. Haar man geneerde zich bijna om dit aan de weg als reclamestunt te melden, maar het bleek een meer dan gouden greep. Toeristen kwamen massaal op het gratis water af en kochten ondertussen andere spullen. Een beter voorbeeld van de American Dream is haast niet denkbaar.

Rondom de drug store is nu een nogal kitscherig en zelfverheerlijkend pretpark ontstaan, maar de koffie kost er nog altijd 5 cent. Nou is dat slappe bakkie ook niet veel meer waard, maar natuurlijk hebben we het er gedronken. Verder is het de overtreffende trap van prullaria die je er kunt kopen, maar een leuke tussenstop met een verhaal. Met het Wounded Knee museum (Wounded Knee ligt een km of 40 ten zuiden van de Badlands) is het een stuk minder, want door brand verwoest. Met volle benzinetank reden we terug naar Rapid City. Het was inmiddels donker, maar het waait nog steeds als een dolle. Terwijl Robert rijdt, tik ik mijn verslag alvast. Dat scheelt straks weer. Diner bij Outback Steakhouse was prima, maar na 8 uur was het er al rustig en om 9 uur verlieten we als laatste de zaak. Amerikanen houden van vroeg eten.

Morgen gaan we een paar attrakties in de Black Hills net iets onder Rapid City bezoeken, we moeten nog een keus maken welke.