Vandaag hebben we in zijn geheel doorgebracht in de Black Hills, het berggebied grenzend aan Rapid City. Een decor dat compleet anders was dan de kale Badlands van gisteren. Het weer was vandaag 'brisk', overwegend bewolkt en een stuk frisser dan de afgelopen dagen. Nou hebben wel al ruim een week heel wat wild gespot op onze route, maar vanmorgen sloeg toch werkelijk alles. Beren op de weg, letterlijk en niet zo weinig ook. Cubs die rollend over het gras gaan ... geweldig!
Ok, ok, we hebben een beetje vals gespeeld vandaag ... we hebben die beren inderdaad gezien, maar dat was in Bear Country USA, een safaripark dat vooral bekend staat om het enorme aantal zwarte beren, meer dan 100! Eerst reden we er vooral langs dieren die we al in het wild gespot hadden, maar het berendeel van het park was natuurlijk het hoogtepunt waar iedereen voor komt. De twee grizzlies van het park zaten apart, waarschijnlijk gaan die niet goed samen met zwarte beren, maar een beetje treurig is dat wel. De jonge zwarte beren ('cubs') waren letterlijk aan het bekvechten, wat natuurlijk vertederend is om te zien. Uiteraard was er ook een gift shop, de 88ste op onze trip dus daar waren we snel klaar mee. Net buiten het park zagen we overigens langs de weg witte berggeiten lopen, alweer een primeur.
Volgende stop was het dorpje Keystone dat compleet toeristisch opgetuigd was. Doel was een lekkere bak koffie, maar er was ook nogal wat gesloten. Maar we vonden een toptent met hele goede capuccino en zelfgemaakte fudge! Dat had ook Michele Obama een paar maanden geleden geconstateerd want die was er op bezoek geweest (krantenartikel hing aan de muur) bij haar bezoek aan Mount Rushmore. Dat was ook ons volgende reisdoel. In de Black Hills zijn vier enorme koppen uitgehakt, nu eigenlijk vooral gedynamiteerd. We herkenden ze meteen, het was duidelijk een ode aan het Nederlandse voetbal. Dick Advocaat, Edwin van der Sar, Hans Westerhof en 'us' Abe Lenstra, dat zagen wij zo.
Ok, in werkelijkheid ging met om vier presidenten Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln die ieder symbool stonden voor een van de verworvenheden van de hedendaagse Verenigde Staten. Het hele park straalde uiteraard een en al patriottisme uit, maar dat kun je ook verwachten bij zo'n groot nationaal symbool dat tussen 1927 en 1941 gerealiseerd is. Beetje schril tegenover zoveel Amerikaanse 'power' steekt een flink deel van het publiek af: van die waggelende worstebroodjes in meest foeilelijke kleding.
Na een kleine lunch tussen de afbeeldingen van alle presidenten reden we naar het volgende bouwwerk: Crazy Horse. Dat moet een nog veel indrukwekkender eerbetoon worden aan de native American ofwel de indiaan, maar is nog verre van gereed na bijna 50 jaar! Crazy Horse was een legendarische indiaan die streed voor het behoud van de Indiaanse identiteit. Zijn bekende uitspraak is "My lands are where my dead lie buried". Verder was er geen foto van hem, maar toch wist het Pools-Amerikaanse echtpaar Ziolkowski een model te maken op schaal 1/34 van Crazy Horse op een paard wijzend naar zijn land. Als oud medewerker aan Mount Rushmore begon Korczak Ziolkowski met nogal primitieve middelen aan een welhaast onmogelijke klus. Crazy Horse moet veel groter worden dan Mount Rushmore, maar na bijna 50 jaar staat eigenlijk alleen nog maar het hoofd op de berg. Hij liep vele honderden treden omhoog met zwaar materiaal op zijn nek en moest soms meerdere keren terug als de motor van de compressor er weer eens mee ophield. Zijn voornaamste gezelschap bestond uit berggeiten die ook na de explosies weer gewoon terugkwamen. Door de kinderen van de inmiddels overleven bouwer wordt gewerkt aan de rest van hun levensdoel. Beperkende factor is ook een financiele. Het project wordt - ondanks aanbiedingen van de Staat - geheel gefinancieerd door privaat geld. En wij hebben dus vandaag onze bijdrage daaraan geleverd.
Van de weldadig uitgestalde indianenkunst hebben we verder niets aangeschaft. Voordeel van de erg toeristische Black Hills is dat alle dorpjes en attrakties op een voor Amerikaanse begrippen klein gebied liggen. Na een wandeling door dorpje Custer reden we Custer State Park in. Daar namen we de Wildlife Loop Road in de verwachting dat het wild zich aan het eind van de middag wel zou laten zien. En dat klopte volledig, want links en rechts zagen we zoveel white-tale deer en antilopen dat we ze op een gegeven moment maar voorbij reden. Met de ondergaande zon leverde dat nog wel mooie plaatjes op. De weg vanuit het park terug naar Keystone was zelfs voor Europese begrippen onwaarschijnlijk bochtig (voor Amerikaanse begrippen een achtbaan). Niet alleen smal en bochtig, maar ook met tunnels (on-Amerikaans) en Pigtail bridges. Dat is een keerlus in de weg waar de brug na de brug een tunnel is.
In Keystone aten we bij een Home Cooking restaurant. De pot was gestampt en dat was ook het aanwezige publiek. Precies om 8 uur waren we terug bij Mount Rushmore, net op tijd voor de avondceremonie. Na een stichtelijk inleidend woord werd een film getoond waarbij vooral de vier presidenten en hun prestaties belicht werden. Daarna werden de berg verlicht zodat de koppen van de vier hoog boven ons in beeld kwamen. Het was een frisse heldere avond en een ingetogen maar patriottistische vertoning die uiteraard werd besloten met het zingen van het volkslied en het eren van alle aanwezigen oorlogsveteranen. Op het podium mochten zij hun naam en bijdrage opnoemen. De meesten hadden gediend in Vietnam.
Net voor half 10 waren we terug in Rapid City na een mooi dag in de Black Hills waarbij we in fraaie natuur onze historische kennis weer flink opgepoetst hebben.
Morgen rijden we via Wind Cave National Park verder naar het zuiden naar de staat Nebraska.
 |
| De Grote Zeven |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten